Λεωφορείον ο Πόθος / A Streetcar Named Desire (1951)
Ηλίας Καζάν, απίθανη σκηνοθετική άποψη. Γωνίες, ξανά γωνίες... και δεν ξέρω πώς τα λένε, δεν σε άφηνε να σκεφθείς ο Ηλίας
Ηλίας Καζάν
ότι ... αυτό που βλέπεις είναι ταινία. Όλοι οι πρωταγωνιστές ήταν δίπλα σου και τόσο κοντά σου.
Βίβιαν Λη,
Λη, Μπράντο
ένα σωρό εκφράσεις, ακριβώς αυτό που πρέπει στο σινεμά, δεν υπήρχαν πολλές μακρυνές λήψεις, ό,τι ήταν να δούμε το βλέπαμε στο πρόσωπό της. Στο τέλος η τρέλλα φάνηκε καθαρά, αλλά ως εκεί. Πριν ήταν πιστευτή και έζησε μήνες στο σπίτι της αδελφής της.
Μάρλον Μπράντο, Πολωνός από τους καλούς. Του αναταράξανε την οικογένεια και έγινε θηρίο, αυτό που ήτανε δηλαδή. Όμορφος, μυώδης, εντυπωσιακός... ένας και μοναδικός Μπράντο.
Μουσική, τόσο ταιριαστή, μοντέρνα και έδινε το σχόλιό της εκεί που έπρεπε... Αυτά είναι!
Στέλλα, η Στέλλα έφυγε.
Ούτε το παιδί σκέφθηκε, ούτε ότι αγαπούσε τον άντρα της. Η αδελφή της τής άνοιξε τα μάτια. Θυμήθηκα την Στέλλα στο έργο "ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ" του Αλμοδοβάρ.
ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ
Αυτή η Στέλλα ήταν όπως έπρεπε. Μέτριας αντίστασης στον σύζυγό της, ώσπου ήρθε η ώρα του τέλους.
Σκηνικό. Ένα σπίτι που τα πάντα είναι διαλυμένα, κι όμως ένα παιδί γεννήθηκε εκεί. Τι να πεις! Φτώχεια και κακομοιριά....
Ο σκηνοθέτης και οι βασικές πρωταγωνίστριες
Τέλος να αναφερθώ στον Τένεσση Ουϊλλιαμς, τον τρίτο, (Thomas Lanier "Tennessee" Williams III) χωρίς αυτόν δεν θα πέρναγαν δύο ώρες και χωρίς να βαριόμαστε...
Lalio
Υ.Γ. αυτό είναι το StreetCar
τρόλλεϋ θα λέγαμε...
Υ.Γ. 2 Η Λη κέρδισε και το Όσκαρ.
Vivien Leigh Wins Best Actress: 1952 Oscars
αλλά το πήρε άλλη... αντ' αυτής...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου