Ηθοποιοί: Kevin Costner, Morgan Freeman, Mary Elizabeth Mastrantonio, Christian Slater
Ο Ρομπέν, πιστός στον βασιλιά Ριχάρδο, επιστρέφει από τις σταυροφορίες στην Βρετανία, παρέα με τον Μαυριτανό Αζίμ. Εκεί θα βρει τον τόπο του να καταδυναστεύεται από τον σφετεριστή του θρόνου και τον σερίφη του Νότινγκαμ. Αμέσως, θα βγει στην παρανομία και θα φτιάξει ένα στρατό από κλέφτες με απώτερο σκοπό την δίκαιη επίλυση της κατάστασης.
πηγή:voody on line...
............
Ωραία ταινία...με την περιπέτειά της, τους φόνους της, την σκληρότητά της... και έναν ρομαντισμό ανάμεσα στην Μαριάν και στον Ρομπέν...
και όλα καλά...
κι ένας Ρίκμαν που κάνει τον κακό...
Lamprini T.
Υ.Γ. Να ξέρετε ο ήρωας... δεν πεθαίνει (εύκολα) στις ταινίες...
Mourning Becomes Electra / Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα (1947)
Λήο Τζενν και Ράσσελ...
Κατίνα Παξινού
Ράσσελ και Κερκ Ντάγκλας...
οι αρραβωνιασμένοι που δεν θα βρουν την ευτυχία...
Είδος ταινίας: Load / Δράμα
Χώρα: United States
Director: Dudley Nichols
Κατίνα Παξινού
η μάνα
Michael Redgrave, Rosalind Russell
τα δύο αδέλφια
Ηθοποιοί: Rosalind Russell, Michael Redgrave, Raymond Massey
Η ιστορία στην ουσία είναι μια επανάληψη της Ορέστειας του Αισχύλου.Μοιάζει με κλασική ελληνική τραγωδία σε πιο σύγχρονη μορφή, το παιχνίδι διαθέτει φόνο, μοιχεία, αιμομικτική αγάπη και εκδίκηση. Αν και η τύχη και μόνο οδηγεί τις πράξεις χαρακτήρων σε ελληνικές τραγωδίες, οι χαρακτήρες του ONeill έχουν κίνητρα και στηρίζεται στην δεκαετία του 1930.
ΠΗΓΗ: voody on line...
Τι να πεις... ο Ευγένιος Ο Νηλλ... γράφει υπέροχα... Η σκηνοθεσία είναι τόσο πολύ προσεγμένη... (Π.χ. όταν κάθε φορά, κάποιος καθότανε στην πολυθρόνα, ακριβώς όπως στην ζωγραφιά... )...
η Ράσσελ πανέμορφη... σχεδόν σε ίδια ηλικία με την Παξινού... η οποία ήταν τόσο... κακιά... (στον ρόλλο βεβαίως... κι όχι στην τέχνη της... )
πολλοί οι θάνατοι... εξιλέωση καμμία... τουλάχιστον έτσι μού φάνηκε...
πολύ καλή ταινία...
κρίμα και πάλι κρίμα... στους ανθρώπους... με τόση κακία...
Lamprini T.
Υ.Γ. Εν τω μεταξύ... τόσο σπουδαίο σπιτικό... έναν υπηρέτη είχε... σε όλο το έργο...
Υ.Γ. 2 Πολύωρο έργο... λίγο κουραστικό... μετά το δίωρο...
Υ.Γ. 3... Δεν έχει το όνομα ΗΛΕΚΤΡΑ πολλές ομοιότητες με την κόρη στην ταινία... η οποία λεγότανε αλλιώς, μάλιστα... (Λαβίνια - Βίνι)
Όσον αφορά στην ίδια την ταινία, η υπόθεση ξεκινά με τον Αγαμέμνονα (Θεόδωρο Δημήτριεφ) να επιστρέφει νικητής από τον Τρωικό Πόλεμο, για να σφαχτεί στο λουτρό του από την Κλυταιμνήστρα και τον Αίγισθο. Εδώ πρέπει να αναφέρουμε, παρατηρώντας με προσοχή, πως ο σκηνοθέτης αποφεύγει την ανάδειξη των βίαιων σκηνών, καθώς δε φαίνεται σε καμιά περίπτωση η δολοφονία ως πράξη στα μάτια του θεατή, ούτε στην περίπτωση του Αγαμέμνονα, ούτε –αργότερα– στην περίπτωση της δολοφονίας του Αίγισθου από τον Ορέστη. Χρόνια αργότερα, το βασιλικό ζεύγος παντρεύει επίτηδες με έναν χωρικό την ενήλικη πλέον Ηλέκτρα, για να της στερήσει τη δυνατότητα της εκδίκησης. Εκείνη αναρωτιέται τι απέγινε ο αδελφός της Ορέστης, τον οποίο έχει επικηρύξει ο Αίγισθος. Ο Ορέστης εμφανίζεται ανεπίσημα στο βασίλειο μαζί με το φίλο του, Πυλάδη (Τάκη Εμμανουήλ), και συναντά την Ηλέκτρα, χωρίς να αποκαλύψει την ταυτότητά του.
Επίσης κατά την προβολή της ταινίας παρατηρούμε, σε αυτό το σημείο όπως και σε άλλα, πως οι διάλογοι είναι μικροί, μεταξύ των πρωταγωνιστών, καθώς σε πολλές περιπτώσεις η εστίαση του κινηματογραφικού φακού βοηθά να καταλάβουμε την εξέλιξη της υπόθεσης χωρίς λόγια. Είναι σημαντική για αυτό το αποτέλεσμα και η επιλογή των ηθοποιών (το κασέ), κάτι που ο ίδιος ο Κακογιάννης επεξεργαζόταν με προσοχή, όπως ανέφερε και ο ίδιος σε συνέντευξη του. Τα μεγάλα μάτια της Ειρήνης Παππά, τα έντονα φρύδια της δεν τα κάλυπτε. Απεναντίας τα τόνιζε και τα χρησιμοποιούσε ως βασικό χαρακτηριστικό των προσώπων για την ανάδειξη του ρόλου. Το καλοκάγαθο –εκ του φυσικού– ύφος του Νότη Περιγιάλη (συζύγου της Ηλέκτρας στην ταινία), αλλά και η ιδιαίτερη μορφή του Μάνου Κατράκη ως βοσκού, προσθέτουν ακόμη περισσότερο στον έντονο χαρακτήρα των ρόλων που υποδύονται οι ηθοποιοί. Στην περίπτωση του αγρότη-συζύγου δε, ο ίδιος ο σκηνοθέτης αναφέρει: «Βάζοντας στο στόμα τους μερικούς στίχους απ’ τον εισαγωγικό μονόλογο του αγρότη-συζύγου, προσπάθησα να ξεπεράσω τη σύμβαση του σκηνικού στησίματος και να δώσω επίσης την αίσθηση της καταπίεσης που έπνιγε τη χώρα, ταυτίζοντας τον σύζυγο με μια ολόκληρη τάξη ανθρώπων»
Κατά την εξέλιξη της τραγωδίας, καθώς η Ηλέκτρα προσκαλεί στο σπιτικό της τον Ορέστη (Γιάννη Φέρτη), αναγνωρίζεται από το γέρο-παιδαγωγό τους (Μάνο Κατράκη). Και εδώ οι σκηνές είναι πλούσιες σε φωτογραφία και κινηματογραφικές λήψεις, που σκοπό έχουν τη μεγέθυνση του δράματος που βιώνουν οι πρωταγωνιστές. Από εκεί και μετά τα αδέλφια σχεδιάζουν την εκδίκηση τους, την οποία θα εκτελέσουν, με τον Ορέστη και τον Πυλάδη να παριστάνουν τους Θεσσαλούς προσκυνητές στη γιορτή του κρασιού, βρίσκοντας την ευκαιρία να πλησιάσουν και να σκοτώσουν τον Αίγισθο (Φοίβο Ραζή). Η κίνηση των προσώπων και των ματιών με το φυσικό τοπίο ως φόντο, προκαλεί ιδιαίτερα συναισθήματα στον θεατή, όπως επίσης όταν ο χορός παρεμβαίνει με την παρουσία και το λόγο του. Αν και η δράση του είναι μειωμένη σε αναλογία με αυτή του θεάτρου, ωστόσο ο Κακογιάννης τον τοποθετεί σε στιγμές πολύ χαρακτηριστικές για την εξέλιξη της υπόθεσης. Ένα πρωτοποριακό στοιχείο που εφαρμόζει στην ταινία, είναι η παρουσία ενός χορού Ποντίων. Αν και χρονικά δε συμφωνεί με την τραγωδία, ωστόσο συμβάλλει ψυχολογικά στη δραματική εξέλιξη που πρόκειται να ακολουθήσει με το θάνατο του Αίγισθου. Στην πορεία του δράματος η Ηλέκτρα προσκαλεί την Κλυταιμνήστρα στο σπίτι της, λέγοντας ψέματα ότι γέννησε γιο (καθώς πιο πριν η ίδια έχει αναφέρει στον Ορέστη ότι ο άνδρας της δεν την έχει καν αγγίξει). Όλο το σκηνικό προετοιμάζεται ξανά από το χορό, την κίνηση και το λόγο του και από τα στοιχεία της φύσης, από όλο το οπτικοακουστικό δυναμικό του κινηματογραφικού δυναμικού, για ένα ακόμη τραγικό γεγονός. Ο Ορέστης διστάζει, αλλά κάτω από την προτροπή της Ηλέκτρας τα δύο αδέλφια σκοτώνουν τη μητέρα τους. Και σε αυτή την περίπτωση δεν βλέπουμε κάποια αιματηρή σκηνή, αλλά ο τρόπος της εκτέλεσης μας μεταφέρεται δια στόματος του Ορέστη, καθώς και με την βοήθεια του κινηματογραφικού φακού, που εστιάζει στα χαρακτηριστικά και τις εκφράσεις των παρευρισκόμενων πρωταγωνιστών. Τα δάκρυα γίνονται πιο έντονα μέσω του φακού, η τραγικότητα των προσώπων, η απόγνωσή τους για τις πράξεις τους ως μητροκτόνοι.
Στην τελευταία σκηνή κάτω από έναν ανταριασμένο, γεμάτο σύννεφα ουρανό, ο καθένας παίρνει το δρόμο του, ενώ ο Πυλάδης ακολουθεί την Ηλέκτρα κατά τη βούληση του φίλου του Ορέστη. «Δεν υπάρχει κι ούτε θα φανεί ποτέ, γενιά τόσο βαριόμοιρη, δυστυχισμένη». Αυτά είναι τα λόγια που αναφωνεί η κορυφαία του χορού, κλείνοντας με χαρακτηριστικό τρόπο τη σκηνή της αποχώρησης. Σε αντίθεση με το θεατρικό έργο, εδώ δεν υφίσταται ο από μηχανής θεός ως τελική παρέμβαση. Τις τεχνικές αυτές εφάρμοσε συνειδητά ο Κακογιάννης και ανέφερε για αυτό, αλλά και για τη συμπεριφορά του χορού μέσα στην ταινία: «Έκοψα ορισμένες λυρικές αναδρομές στη μυθολογία που κάνει ο Χορός (έχει κανείς την αίσθηση πως ο Ευριπίδης, επιμένοντας στη σύγκρουση των χαρακτήρων, δεν πολυχρησιμοποιεί δραματουργικά το Χορό), καθώς και την τελική παρέμβαση του από μηχανής θεού».
Η Ηλέκτρα είναι μία από τις γνωστότερες παραγωγές της Φίνος Φιλμ σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη. Γυρίστηκε το 1962 και βασίστηκε στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη. Υπήρξε υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας την ίδια χρονιά, ενώ κέρδισε το βραβείο καλύτερης κινηματογραφικής μεταφοράς στο Φεστιβάλ των Καννών.
Συνολικά κέρδισε περισσότερες από 24 τιμητικές διακρίσεις και βραβεία. Οι κριτικές της ταινίας υπήρξαν ενθουσιώδεις και με θετικά σχόλια αναφέρθηκαν στο συγκεκριμένο έργο του Κακογιάννη οι «New York Times», που θεωρούν την «Ηλέκτρα» «εκθαμβωτική εκμετάλλευση του κινηματογραφικού μέσου που μετουσιώνει το χρυσάφι της προφορικής ποίησης σε μια άλλη μορφή τέχνης». Για τη «Le Monde» το συνολικό έργο «ήταν ένα εκπληκτικό κατόρθωμα, μια ταινία συγκλονιστική, που βγάζει από τον καθένα μας ό,τι καλύτερο έχει μέσα του».
Η μουσική επένδυση της ταινίας έγινε από τον Μίκη Θεοδωράκη,
ενώ τα σκηνικά και τα κοστούμια ήταν δουλειά του Σπύρου Βασιλείου
Πριν από τον πόλεμο της Κριμαίας, η Φλώρενς Νάϊτινγκεϊλ εγκαταλείπει μια άνετη ζωή για να ακολουθήσει το πάθος της ως νοσοκόμα — αλλάζοντας τον ιατρικό κόσμο για πάντα.
πηγή: voody on line...
The Lady with a Lamp (1951)
Είδος ταινίας: Δράμα / Πολεμικές / Ιστορικές
Χώρα: United Kingdom
Director: Herbert Wilcox
Ηθοποιοί: Anna Neagle, Michael Wilding, Gladys Young, Felix Aylmer, Julian DAlbie, Edwin Styles, Helen Shingler, Rosalie Crutchley, Maureen Pryor, Mary Mackenzie, Henry Edwards, Andrew Osborn, Clement McCallin, Helena Pickard, Arthur Young, Peter Graves, Sybil Thorndike, Monckton Hoffe, Cecil Trouncer, Barbara Couper, Colin Gordon, Gordon Jackson, Charles Carson, Leslie Weston, Nigel Stock, Michael Brennan, Edie Martin, Peter Hobbes, Liam Gaffney, Ann Codrington, Betty Cooper, Edward Lexy, John Vere, Olive Bonham-Carter, Basil Dignam, Florence Nightingale Allebeury, Madge Brindley, Michael Craig
αξίζει αυτό το ιστορικό έργο...
Lamprini T.
ΠΗΓΗ: ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
Η κυρία με μια λάμπα είναι μια βρετανική ιστορική δραματική ταινία του 1951 σε σκηνοθεσία Χέρμπερτ Γουίλκοξ και με πρωταγωνιστές τους Άννα Νιγκλ, Μάικλ Γουάιλντινγκ και Φέλιξ Άιλμερ.
A twist-filled comedy that takes us on an incredible journey through the antics of a robber who, instead of emptying cash registers, ends up filling them. A determined robber breaks into a gift shop with the intention of looting it, but things take an unexpected turn when he discovers the register is empty. Not willing to give up, he locks the shop owner in the basement and decides to run the store himself to make the money he needs. The situation gets even more complicated when the owner’s brother, who happens to be a police officer, walks into the shop.
μετάφραση γκούγκλ...
Μια κωμωδία γεμάτη ανατροπές που μας ταξιδεύει σε ένα απίστευτο ταξίδι στις γελοιότητες ενός ληστή που, αντί να αδειάζει ταμεία, καταλήγει να τις γεμίζει. Ένας αποφασισμένος ληστής εισβάλλει σε ένα κατάστημα με είδη δώρων με σκοπό να το λεηλατήσει, αλλά τα πράγματα παίρνουν μια απροσδόκητη τροπή όταν ανακαλύπτει ότι το μητρώο είναι άδειο. Μη διατεθειμένος να τα παρατήσει, κλειδώνει τον ιδιοκτήτη του καταστήματος στο υπόγειο και αποφασίζει να διευθύνει μόνος του το κατάστημα για να βγάλει τα χρήματα που χρειάζεται. Η κατάσταση γίνεται ακόμη πιο περίπλοκη όταν ο αδερφός του ιδιοκτήτη, που τυγχάνει να είναι αστυνομικός, μπαίνει στο κατάστημα.
Credits:
Film Director & Scriptwriter: Michael Felanis
Director of Photography: Vaios Mpastos
Art Directors: Antigoni Valakou & Cristina Aggelopoulou
Film Editing: Miltos Mpoumis
Director of Sound: Alexandros Tserepas
Music Composer: George Grammozis
Sound: Kiriakos Poukamisas
Director of Production: Nick Mpesas
Production Controller: George Pavloudis
Makeup & Hair Styling: Lenia Priona & Popi Vouta
Awards:
Best Short Film at the Comedy Cluj Film Festival (19/10/2014)
Best Greek Film Award at the 6th International Film Festival of Larissa Artfools Video Festival 2014 (23/02/2014)
Best Greek Short Film at the CINE@ART-PELOPONNESIAN INTERNATIONAL FILM FESTIVAL (28/12/2013)
Audience Award at the Short Film Festival Filme in Thessaloniki (12/05/2014)
Best Screenplay Award at the T-short competition (15/06/2009)
Second Prize for Best Film at the Argo Film Festival (30/08/2013)
Second Prize for Best Film at Altcine Action (03/10/2013)
Third Place at the 3rd M Micro Festival (30/08/2013)
"The Day's Wages of a Robber" is not just a comedy, but a clever and original take on human nature and the twists of everyday life, delivering both laughter and reflection.
a moon for the misbegotten (1975) - eugene o'neill
φεγγάρι για τους... νόθους... μετάφραση...
του Ευγενίου Ο' Νηλλ
και όπως είναι γνωστό στην Ελλάδα: “Ένα φεγγάρι για τους καταραμένους”, το οποίο είχε γράψει το 1943.
https://www.youtube.com/watch?v=jNAdkbOi44o
ξεκινώντας απ' το Ελληνικό ...
Φεγγάρι για καταραμένους-Απλό θέατρο
βρέθηκα εδώ... και αφού παίζει και η Κολλήν (Ντιούχερστ)... μια χαρά... (εδώ είναι 51 ετών! )
αυτά είναι...
Lamprini T.
ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ: Μετάφραση από αγγλικά-Η Colleen Rose Dewhurst ήταν μια Καναδο-Αμερικανίδα ηθοποιός, κυρίως γνωστή για θεατρικούς ρόλους. Ήταν διάσημη ερμηνεύτρια των έργων του Eugene O'Neill στη σκηνή, και η καριέρα της περιελάμβανε επίσης ταινίες, πρώιμα δράματα σε ζωντανή τηλεόραση και παραστάσεις στο Φεστιβάλ Σαίξπηρ της Νέας Υόρκης του Joseph Papp κλπ
Ο Παύλος Λιάρος ο κινηματογραφικός «γιος» του Λάμπρου Κωνσταντάρα καλεσμένος της Τζένης Παντελή
Παύλος Λιάρος
Παύλος Λιάρος
πληροφορίες από το βίντεο:
Παύλος Λιάρος : Ο γοητευτικός «γυιος» του Λάμπρου Κωνσταντάρα είναι καλεσμένος της Τζένης Παντελή στην εκπομπή ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ ΦΩΣ, στο κανάλι της ομογένειας GREEK VOICE. Η συνέντευξη μεταδόθηκε την Πέμπτη 11 Ιουλίου 2024...
Ο Παύλος Λιαρός σήμερα είναι 80 ετών. Υπήρξε ένας σπουδαίος ηθοποιός, που αγάπησε τον κινηματογράφο, και κόσμησε επί σειρά ετών τον καλλιτεχνικό χώρο με την παρουσία του.
Υποδύθηκε τον Κίμωνα Πετρόχειλο, τον μεγαλύτερο γιο του Κωνσταντάρα, που σπούδαζε Ιατρική, στην ταινία “Ο στρίγκλος που έγινε αρνάκι”. Ο Κίμων ήταν τεμπέλης και προτιμούσε να κοιμάται παρά να πηγαίνει στη σχολή του. Μαζί με τα δύο του αδέρφια έκαναν δύσκολη τη ζωή του πλοίαρχου, Λεωνίδα Πετρόχειλου.
O Παύλος Λιάρος πριν από δύο χρόνια εμφανίστηκε πρώτη φορά στα συγγραφικά και εκδοτικά δρώμενα με το βιβλίο «Σημείο μηδέν», και κυκλοφόρησε το νέο του βιβλίο με τίτλο «Θέατρον Παράδεισος, θίασος αγγέλων». Σε αυτό το μοναδικό βιβλίο εξιστορεί με μοναδικό τρόπο τη ζωή του μεγάλου Ορέστη Μακρή και του Κώστα Χατζηχρήστου.
Ο ηθοποιός ξεχώρισε για το ταλέντο του στην κωμωδία. Η καριέρα του ήταν πλούσια στον ελληνικό κινηματογράφο μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’70.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1943, και σπούδασε υποκριτική στη Σχολή Κ. Μιχαηλίδη. Το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο έγινε το 1963 με τον ρόλο του Ηλία στην ταινία “Το κάθαρμα” σε σκηνοθεσία Νίκου Φώσκολου.
Οι ταινίες στις οποίες συμμετείχε ο Παύλος Λιάρος ήταν “Τρελά κορίτσια, απίθανα αγόρια”, “Αγάπησα έναν προδότη”. “Δύο πόδια σ’ έναν παπούτσι”, “Ο τζαναμπέτης”, “Οι σφαίρες δεν γυρίζουν πίσω”. “Γαβριέλα, η αμαρτωλή της Αθήνας”, “Κατηγορώ την κοινωνία”, “Λολίτες της Αθηνάς”.
Τη δεκαετία του ’70 πήρε μέρος στις ταινίες, που ήταν βασισμένες σε ιστορικά γεγονότα, “Υποβρύχιον Παπανικολής” και “Καλάβρυτα 1821”. Παράλληλα, ασχολήθηκε και με τη συγγραφή σεναρίου.
Υπήρξε ο σεναριογράφος των ταινιών “Βρώμικες κυρίες” , “Κολασμένες ψυχές στα δίχτυα της ηδονής” και “Η μεγάλη απόφαση”.
Η τελευταία του εμφάνιση στον κινηματογράφο ήταν το 1979 με την ταινία “Τζακ ο καβαλάρης”.
Οι τηλεοπτικές παραγωγές
Παράλληλα εργάστηκε σε τηλεοπτικές παραγωγές στην ΥΕΝΕΔ, και μεταξύ άλλων έπαιξε στις σειρές: Λέσχη μυστηρίου: Επικίνδυνη νύχτα”, “Οι προστάτες του νόμου”, “Ποιος είναι ο ένοχος” και “Υποψίες”.
Την δεκαετία του ’80 σκηνοθέτησε ορισμένες βιντεοταινίες και ντοκυμανταίρ.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.png)
